Wanneer ik bij een begrafenis mijn rol vervul als pastor of funerair spreker, dan wordt het een persoonlijk verhaal. Het verhaal dat dan centraal staat is het levensverhaal van de overledene.

Het is van onschatbare waarde om bij het afscheid woorden te horen over iemands leven die recht doen aan wie hij of zij was. Geen mooi geformuleerde algemene waarheden, maar een verhaal dat precies is toegesneden op die ene, bijzondere persoon. 

Als funerair spreker ben ik min of meer te gast bij de plechtigheid: van alle aanwezigen ken ik de overledene vaak het kortst, of ik heb hem of haar bij leven zelfs helemaal niet gekend. Toch neem ik de leiding en durf ik het aan om dan woorden te geven aan wat deze persoon kenschetst, wat zijn of haar leven van waarde maakte. Ik doe dat niet vanuit de positie van iemand die precies weet hoe het zit. Ik kan dat doen omdat ik me heb ingespannen de verhalen over de overledene op te diepen, uit te diepen en in te kaderen. Dat laatste doe ik dan vaak door het levensverhaal van die ene persoon te verbinden met een passage uit de Bijbel. Juist die verbinding geeft aan het persoonlijke levensverhaal een diepere betekenis, en geeft troost en perspectief voor de nabestaanden.